Μέσα στην ατυχία μας να ζούμε σ’ ένα κομμάτι μιάς τσιμεντένιας τερατούπολης, εμείς οι Μπραχαμιώτες έχουμε και μια τύχη. Να διαπερνά την πόλη μας το ρέμα της πικροδάφνης. Ένα ρέμα ζωντανό ακόμα, ένα θείο δώρο της φύσης που δίνει ανάσες ζωής. Εδώ και δεκαετίες οι συμπολίτες μας ζουν με ένα όνειρο. Οραματίζονται την ώρα και τη στιγμή που θα πάψει να είναι ένας εγκαταλειμένος σκουπιδότοπος, θα το δουν αξιοποιημένο και προσβάσιμο και θα τους επιτρέπει να περπατήσουν στις όχθες του μέχρι τη θάλασσα, απολαμβάνοντας ένα σπάνιο για τα Αθηναϊκά δεδομένα φυσικό τοπίο. Δυστυχώς όμως το όνειρο αυτό θα αργήσει πολύ ακόμα να γίνει πραγματικότητα. Και ακόμη χειρότερο, υπάρχει κίνδυνος να αντιμετωπίσουν το θέμα σαν μία επί πλέον χρυσοφόρα εργολαβία, να καταστρέψουν τη φυσική ομορφιά της Πικροδάφνης και να την υποβαθμίσουν σε ένα ακόμα αποκρουστικό τσιμεντένιο κατασκεύασμα. Μια τέτοια εκτρωματική μελέτη της περιφέρειας Αττικής ήλθε για ψήφιση στο Δημοτικό συμβούλιο πρόσφατα. Γεννιέται εύλογα το ερώτημα. Είναι δυνατόν να θέλουν να μετατρέψουν ένα ευλογημένο υδροβιότοπο σε ένα αποχετευτικό αγωγό, με όλη την κοίτη και τις όχθες καλυμένα από κυβόλιθους, που θα συγκρατούνται από μεταλλικά πλέγματα; Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι κάτι τέτοιο θα καταστρέψει οριστικά την πανίδα και τη χλωρίδα; Έχουν δαπανηθεί εκατομμύρια ευρώ σε μελέτες όλων των κατηγοριών. Πώς είναι δυνατόν να οδηγούν σε αυτή την τραγική κατάληξη;
Η περίπτωση του έργου αξιοποίησης της πικροδάφνης είναι ενδεικτική της δυσλειτουργίας και της αναποτελεσματικότητας του κράτους. Η αδιαφορία, η ανικανότητα, η πολυνομοθεσία, η επικάλυψη αρμοδιοτήτων και η χαμηλή οικολογική συνείδηση σε συνδυασμό με τη διαπλοκή με οικονομικά συμφέροντα ευθύνονται για το ότι το έργο καρκινοβατεί για δεκαετίες. Οι αγώνες κάποιων ευαισθητοποιημένων εραστών του ρέματος έχουν μέχρι τώρα αποτρέψει εγκληματικές παρεμβάσεις που θα είχαν μετατρέψει το ρέμα σε λεωφόρο ή σε τσιμεντένιο αγωγό υδάτων. Θέλουμε ήπιες κατασκευές στην κοίτη, απαλλαγή των παρόχθιων περιοχών από καταπατήσεις και διαμόρφωση της παραρεμάτιας ζώνης σε πεζόδρομους, με φροντίδα για τη διατήρηση της βιοποιλότητας που υπάρχει. Ο ισχυρισμός ότι για τη μη υλοποίηση του έργου ευθύνονται η ΕΥΔΑΠ, το ΥΠΕΧΩΔΕ, η Νομαρχία, η Περιφέρεια, το Συμβούλιο Επικρατείας και οι οικολόγοι είναι φθηνές δικαιολογίες. Δεν μπορεις να περιμένεις να σου λύσουν το πρόβλημα δημόσιοι υπάλληλοι ή περιφερειακά συμβούλια, που δεν έχουν καμία βιωματική εμπειρία και επαφή με το ρέμα. Ούτε μπορείς να περιμένεις τους όμορους δήμους Αλίμου και Π. Φαλήρου να έχουν τον ίδιο βαθμό ευαισθησίας, όταν έχουν χιλιόμετρα παραλίας διαθέσιμα στους κατοίκους τους. Σ’ εμάς πρωτίστως πέφτει το βάρος της ευθύνης για την προώθηση του θέματος. Είδε κανείς τόσα χρόνια έστω μια δυναμική κινητοποίηση και κάποια προβολή μέσα από τα μέσα ενημέρωσης; Όταν οι Δήμαρχοι λειτουργούν σαν τους πειθαρχικούς μαθητές απέναντι στην κεντρική εξουσία και κοιτάνε πως θα τα έχουν καλά μαζί της για να εξασφαλίσουν τη στήριξη της στις επόμενες εκλογές, είναι καταδικασμένοι σε αποτυχία. Δυστυχώς αυτό συνέβαινε πάντα στο Δήμο μας. Έτσι χάθηκαν πολλές ευκαιρίες με αποτελέσμα η πόλη μας να είναι τελευταία σε χώρους πράσινου και υποδομές.
Η Πικροδάφνη και ο Ασύρματος, που είναι οι τελευταίες ευκαιρίες για την πόλη μας, παραμένουν δυστυχώς αναξιοποίητες. Η ανυπαρξία και η ατολμία της σημερινής Δημοτικής Αρχής δεν αφήνει πλέον καμία ελπίδα σε κανέναν ότι μπορεί να ταράξει τα νερά που βαλτώνουν δεκαετίες τώρα. Οι πρόσφατες άχρηστες μελέτες που χρεώνουν άσκοπα το Δήμο και ψηφίζει παθητικά η σιωπηλή πλειοψηφία, μόνο πικρά χαμόγελα και δικαιολογημένη οργή μπορούν να προκαλούν.
Το ρέμα κινδυνεύει και απαιτείται επαγρύπνηση από όλους.
Τάσος Αυρηλιώνης
Δημοτικός σύμβουλος
πολιτικούς με ευαισθησία χρειάζεται ο τόπος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠ. Πάνου